Succesverhaal van Feli

Ter inspiratie

Graag wil ik het succesverhaal van Feli met je delen. Ze deelde in de besloten Facebookgroep “30 dagen Supersnel Gezond” dat ze 33 kilo was afgevallen. Nadat ik haar een enorm compliment gaf, vroeg ik haar wat nu achteraf gezien haar gouden tip aan anderen zou zijn. Ze gaf hier een kort en inspirerend antwoord op, waarna ik haar vroeg of zij haar verhaal ook op de website zou willen delen om nog meer mensen te inspireren. Dat wilde ze stuurde mij dit ongelofelijk inspirerende verhaal per e-mail toe. Ik ben ontroerd en dankbaar dat ik hier een steentje aan heb kunnen bijdragen.

Het succesverhaal van Feli

Hallo allemaal,

Carlo heeft aan mij gevraagd of ik mijn verhaal met jullie wilde delen.
Graag zelfs, als ik jullie hiermee kan helpen om de knop om te zetten. Heel graag zelfs.

Ik zal bij het begin beginnen en me even netjes voorstellen (zoals me dat geleerd is). Ik ben Feli en ben 55 jaar, een fijne jeugd gehad en nooit ziek geweest, op de normale dingetjes na dan, en altijd een normaal gewicht gehad. Ik was ongeveer 13/14 jaar toen ik mijn eerste werkhuisje had (zo ging dat vroeger).  En als je wat had was het gewoon doorgaan en nie maauwe (ik kom uit het zuiden van het land hahaha).

Toen ik 18 was kreeg ik mijn eerste kind, net 20 de 2de en 24 de derde. Toen de jongste 4 jaar werd en naar school ging, ben ik weer echt gaan werken. Tussendoor heb ik vrijwilligerswerk gedaan (nog steeds een normaal gewicht). Als de kinders op school waren had ik poetshuizen en was de school uit, dan was ik er voor de kinderen.

Dit is zo’n 10 jaar door gegaan en toen begonnen de klachten te komen. Eerst begon het in mijn polsen en handen (carpaal tunnelsyndroom). Hier ben ik heel vaak aan geopereerd. Toen kwamen er de snapping fingers bij (soort van dat de vingers uit de kom schieten). Ook heel vaak aan geopereerd. En toen is het van kwaad tot erger gegaan.

Ik kwam vaker thuis te zitten omdat ik niks kon en mijn gewicht begon toe te nemen. Op een gegeven moment woog ik 90 kilo, bij een lengte van 1.62m is dat best zwaar. Ook kreeg ik fibromyalgie erbij. Alles deed pijn maar toch gewoon door blijven gaan en niet maauwe (😜 ).

Toen ik aan de reumatoloog vroeg wat ik er aan kon doen zei hij:”Niets, u moet er maar mee leren leven”. Nou, mooi niet dus. Ik vond mijn gewicht toch niet goed, dus ging hier in mijn woonplaats naar een bedrijfje die mij hielp met afvallen. Alles was goed behalve mijn gewicht, maar daar ging ik aan werken.

In 19 weken ben ik toen 24 kilo afgevallen en omdat ik geen vet en geen suikers at, kreeg ik toen ik weer normaal ging eten meteen gal aanvallen. Na een aanvalletje of 4 kreeg ik de eer om geopereerd te worden (galblaas eruit).

In die periode had ik 2 banen. ‘s Ochtends bij de thuiszorg en ‘s middags in een winkel. Ik werkte net 1 week in die winkel, toen ik dus in het ziekenhuis kwam te liggen. Ik dacht nou, daar gaat mijn baan en mijn galblaas, maar ik ben wel mooi 24 kilo kwijt. Dus verkeerd gedacht, ik mocht terug komen.

Toen ik zo’n 5 jaar die twee banen had, kreeg ik bij de thuiszorg mijn ontslag i.v.m. met inkrimping. Niet getreurd, ik kon meer uren gaan draaien in de winkel. Beetje meer rust voor mij (en nog steeds op 66 kilo).

Tot ik een jaar daarna de Q-koorts kreeg. Toen werd ik van de ene op de andere dag een wrak.
Ik kon letterlijk helemaal niets meer, de afstand van de tafel naar de keuken (ong. 25m) was al veels te ver. Ik kreeg de ene na de andere medicatie erbij. Hoeveel antibiotica ik niet gehad heb willen jullie niet weten. Van iemand die nog geen paracetamolletje nam, naar iemand met 20 verschillende soorten pillen.

Mijn gewicht ging ook omhoog van de 66 naar 75 kilo. Ik dacht dat komt omdat ik geen beweging meer heb. Dus ik ging met de hond wandelen, alleen vergat ik dat ik ook nog terug moest naar huis toe. Ik heb wat afgehuild in die tijd en ik werd alleen maar zieker en zwaarder.

Op een gegeven moment was ik redelijk stabiel qua ziekte en gewicht, maar beweging had ik helemaal niet. Ik ging sporten. Eénmaal per week, meer kon ik niet opbrengen. Het hield geen stand, was te moe. Een uurtje sporten in de week kostte mij 3 dagen bijkomen op bed en de bank.

Op naar cognitieve gedragstherapie. Dat moest helpen zeiden ze, dus op naar het Radboud in Nijmegen. En elke keer en overal moest mijn man met mij mee, omdat ik geen auto meer kon rijden i.v.m. die Q-koorts.

In de tussentijd ben ik mijn baan kwijtgeraakt door die ziekte en was ik onderhand weer 90 kilo geworden. Op een mooie zomerdag vroeg mijn buurvrouw of ik een kopje koffie lustte. Ik dacht ja even eruit kan geen kwaad. Ik zat er net en had net 1 kopje koffie op toen ik ontzettende hoofdpijn kreeg, niets meer kon zien en heel erg beroerd werd. Dus naar huis toe en mijn man geroepen dat ik naar het ziekenhuis wilde, omdat ik voelde dat het niet goed was. Het gevoel aan de linkerkant was helemaal weg en man man, wat had ik pijn en was ik beroerd. Ze dachten aan een TIA dus ik moest daar blijven.

Het was het laatste kopje koffie dat ik ooit gedronken heb, want ik lustte het niet meer. Mijn geur en smaak veranderde en ik heb 1 week in het ziekenhuis gelegen. Toen mocht ik weer naar huis, zeiden ze. Als ik zo’n aanval kreeg dan was het net of ze een band om mijn hoofd strak trokken en het licht was te fel. Ik kon niks binnen houden en het deed heel veel pijn. Een aanval duurt ongeveer 8 tot 9 uur. Ik was op vrijdag ontslagen uit het ziekenhuis en op zaterdag lag ik er weer in (voor hetzelfde). Weer andere onderzoeken en huppetei weer op naar Nijmegen, naar het Radboud voor onderzoeken, omdat ik daar toch al liep voor die therapie.

Daar kwam uit dat ik door de Q-koorts een combinatie had gekregen van epilepsie en migraine. Weer nieuwe pillen erbij en deze pillen moest ik nemen om aanvalloos door te kunnen gaan. Mijn gewicht nam zienderogen toe, dus weer een hoopje ellende.

Na een jaar werd ik weer zo ziek en kreeg een longontsteking, dus weer naar het ziekenhuis. Van deze tijd weet ik maar heel weinig meer af. Ik heb in totaal 1 maand in het ziekenhuis gelegen en heb 7 antibioticakuren gehad. Ze konden het er niet onder krijgen. De laatste kuur was er een die ze aan mensen geven die in het buitenland een enge ziekte opgelopen hebben waarvan ze hier niet weten hoe te behandelen.

Toen ik na 1 maandje weer thuis was, kon ik helemaal niets meer. Niet lopen, niet sporten, helemaal niks. Ik heb een rolstoel gehad, een rollator, een stok en een scootmobiel. Het kon me allemaal niets meer schelen, als ik maar naar buiten kon. 9 maanden heb ik als een zielig vogeltje binnen gezeten, voor ik een scootmobiel kreeg om mijn eigen boodschapjes te kunnen doen. In de tussentijd ben ik ook nog helemaal kaal geworden door de antibiotica (waren ze vergeten te vermelden dat dat een bijwerking was). Ik ben ook nog gevallen, daar heb ik dystrofie aan overgehouden aan mijn voet.

Ik woog op dat moment 109 kilo en toen vond ik het genoeg. Ik ben naar de huisarts gegaan en in overleg met hem heb ik heel veel medicatie eraf gedaan en ben naar een diëtiste gegaan. Ik heb daar in totaal anderhalf jaar onder begeleiding aan de shakes gezeten en viel maar een paar ons af per week.

Tot ik op een gegeven moment aan het googelen ben gegaan en daar de site van Carlo gevonden had. Dat sprak mij zo aan en ben, zonder het te vertellen, de recepten voor mij en mijn man gaan maken. Zijn reactie was: “Wat maak jij de laatste tijd toch lekker eten” 😏 .

Ik ging op de weegschaal staan en woog 100 kilo na 3 weken lekker en gezond te hebben gegeten. Mijn knopje was om. Ik ben koolhydraatarm gaan eten omdat ik vind dat het leven een feest is wat ook ooit met een lekker iets gevierd moet worden (nu jullie mijn achtergrond weten, weten jullie ook waarom).

Nu ben ik bijna 1 jaar bezig met de recepten van Carlo en ik ben nu 33 kilo afgevallen. Het gaat langzaam, maar daar ben ik wel happy mee.

Ik zit nu te wachten op een operatie om overtollig vet weg te laten halen (scheelt ook weer een paar kilootjes hahaha), omdat ik er erg veel last van heb en ik niet kan sporten of voldoende kan bewegen i.v.m. de Q-koorts. Ik heb er een chronische vermoeidheid aan overgehouden en moet mijn tijd goed inplannen. Doe ik dat niet, dan is de bank weer voor een paar dagen mijn beste maatje.

Jullie zien, ik heb heel erg veel mee gemaakt, maar nooit de moed opgegeven. Altijd positief gebleven en doorgezet. Nu ben ik, door het anders omgaan met het eten, een hoop afgevallen en nog positiever geworden. Het knopje dat ik omgezet heb in mijn hoofd zit ergens diep in die grijze massa verborgen en ik ben blij dat ik het gevonden heb.

Doordat de site van Carlo mij zo aansprak ben ik er voor gegaan en van de 20 pillen per dag ben ik gezakt naar 7 per dag. Ik weet het, het zijn er nog 7 te veel, maar ook daar gaat het met kleine stapjes vooruit. Net als bij het afvallen.

Lieve lieve Carlo, ik wil je hier dus ook heel hartelijk bedanken voor je overheerlijke recepten die je erop gezet hebt. Ooit schaf ik je kookboek nog aan (cadeautje misschien voor Moederdag hahaha).

Dankjulliewel voor het lezen en denk eraan: altijd positief blijven, dan kom je het verst.

Feli

Heb jij ook een succesverhaal?

Heb jij ook veel profijt van Supersnel Gezond en wil jij ook mensen inspireren met jouw succesverhaal? Laat het me weten! Plaats een reactie hieronder of stuur mij jouw verhaal.